منُ توُ یه دریا

برعکسِ بیشترِ جمعه هایِ تجربه شده ام ، چند روز قبل جمعه ای رو تجربه کردم که بی نهایت با بقیه آخر هفته ها متفاوت بود و حس و حال خوبش تا الان همراهم بود .. حال خوبی که بودنش کمرنگ شده بود و چند وقتی بود که تمام روز هام رو با یه بغض و دلتنگی خفیف اما موندگار سَر میکردم .

جمعه ای که گذشت وقت مناسبی بود برای تیک زدن کنار یکی از اون برنامه های از قبل نوشته شده برای تعطیلات بین ترمم ... باز هم مثل همهٔ مسافرت های قبلی تا لحظه آخر مشخص نبود که بالاخره میریم یا نه . باز هم تا ساعت های آخر شب مهمون داشتیم و خستگی شب قبل رو تو طول مسیر کمی داشتیم . مقصد رو این بار من از ماه ها قبل مشخص کرده بودم و تنها و تنها قرار بود من به هدفم برسم و ساعت ها لب دریا باشم .. یکی از اون اتفاق های مورد علاقه ام .. بشینم لب ساحل و خیره به دریا نگاه کنم و بذارم خیالم تا هر جا که میتونه پرواز کنه و خودم تنها باشم و کسی سمتم نیاد .. بشینم و به رویاهام فکر کنم و حتی تصور کردنشون هم لبخند به لبم بیاره .. 

نشستم کنار ساحلی که باد سردش دستام رو بی جون کرده بود ؛ موهام رو تو هوا پریشون کرده بود و شالم رو عقب میزد .. واسه اینکه دریا مواج بود آب دریا گِلی شده بود و اون رنگ سبز آبی خاصش پیدا نبود .. از قبل میدونستم اگه اونجا باشم و لب ساحل برم حتما یاد سال های نه چندان دور میفتم و همه تصویرهای تو ذهنم از خنده ها و لبخندهاش تو ذهنم میاد و حتی تک تک صحنه ها جلو چشمم میان و میتونن  اشک آلودم کنن حتی .. مگه میشد چند تا سفر خوب و خاطره انگیز رو از ذهنم پاک کنم و دلم تنگ نشه برای پسری که دیگه جایی تو این دنیا نداره ...... خیلی خودم رو نهیب زدم و گفتم دختر بسه دیگه و روز به این خوبی رو با یاد گذشته خراب نکن .. بالاخره تونستم یه کم کمتر به روزهای خوب گذشته فکر کنم و از اون روز و اون هوای خوب لذت ببرم .. 

قسمت خوب و غیر قابل پیش بینی اون سفر یه روزه ، دیدن یهویی همون دوستم بود که یکبار اینجا راجع به دلخوریش از خودم نوشته بودم .. تو یکی از پیاده رو ها صدایی رو شنیدم که شباهت زیادی به صداش داشت .. جلوتر رفتم و دیدم آره خودشه و داره با تلفن صحبت میکنه و مامانش هم کنارش واستاده .. چی بهتر از این میتونست باشه که دوستت رو بعد از یکسال خیلی اتفاقی جایی که فکرشم نمیکردی ببینی و بتونی کمی باهاش تایم بگذرونی و بری ساحل و یاد آخرین مسافرتی که با هم رفته بودین رو کنی و چند ساعتی با هم باشین ..

هر چند قصد خرید نداشتم اما بعد از همهٔ اون ساحل رفتن ها و عکس گرفتن ها و یخ کردن ها باید یه یادگاری هم از اون شهر برای خودم میاوردم .. یه شلوار بنفش  چیزی بود که شد یادگاری من از اون شهر ؛)

وقت برگشت که رسیده بود دلم میخواست بیشتر بمونم و اگه میشد همونجا میموندم و برنمیگشتم اما خب آخر هر سفری برگشتی هست که ممکنه از سر اجبار باشه اما باید برگشت !! سرم رو گذاشتم روی شونه های بابام و چشمام رو بستم و از یاد بردم که من بزرگ‌ شدم و دیگه اون دختربچه لوس بابام نیستم .. 

 

 

                

 

کیلومتر ها فاصله!

هزار ها کیلومتر دور از خانه و شهرش، دور از خانواده اش، دور از برادرش، جایی بین همین مردم که روزشان را شب میکنند و شب ها به امید فردایی بهتر میخوابند، نفس میکشد... دخترک قصه از آنهایی است که کمی بدخلق است و طلبکار!!! از آنهایی که حق را به جانب خودش میداند معمولا!!! دختری که بعد از چند سال و اندی که از دوستیمان‌ گذشته کمی مرا نشناخته.. دختری که یکبار دیدم واقعیت را گفت... هنوز آن صدای گرمش آن صورت سفید و چشمان مشکی درشتش در خاطرم است که به "پ" میگفت: کاش مثل لادن بودی؛ انقدی شعورش بالاس که وقتی با کسی مخالف بهش توهین نمیکنه، بد حرف نمیزنه.باهام قهرِ اما با نیش و کنایه حرف نمیزنه.

همان دخترک که میدانم برای قراری که گذاشته بودیم اما من نخواسم و نتوانستم ببینمش، سر همان قرار که برقرار نشد، از من ناراحت است!!! آن دخترک که 14 فروردین آمد جلوی خانه اِمان تا مرا ببیند و بعد برود سوی شهری که من غربت میخوانمش، حالا مادرش را میبینم که از سر دلتنگی برای دختر بدقلقش چند روزی یکبار profile واتس اپش را با عکس دخترش رنگی میکند!! 

دلتنگ است!!! مثل من که دوست داشتم ببینمش اما برای شرایط روحی آنروزهایم که رمقی برای خوب بودن در من بجا نگذاشته بود و دوست نداشتم کسی را در ناراحتیم سهیم کنم، نتوانستم!!! آخرین SMS که میانمان رد و بدل شد را دارم... تند حرف زده بود، زود قضاوت کرده بود و مرا مثل بقیه دیده بود... نمیدانست من فراتر از آنچه که او بتواند تصور کند خراااااب بودم!!! نمیدانست دوست ندارم تعطیلاتش را با حال غم بارم به هم بزنم... هنوز تلاشی نکرده ام تا به او بفهمانم که من خوب نبودم.. هنوز میدانم دلخور است و شاید جواب تلفنم را ندهد چون گفته بود دیگر دوستی به اسم شما ندارم، اما من روزی خواهم گفت تمام حال و روزم را برایش...

دوست دارم ببینمش باز:|| دوست دارم بداند من هنوز هم همان لادن هستم که کم بودم اما واقعی... دوست دارم از شادی هایش در غربتش بشنوم:))

باید کم بود..گاهی!!!

مثلِ زیاد گوش دادن به آهنگی میمونه که هرچی بیشتر گوش بدی و بیشتر توی گوشت چند خط ترانه خونده بشن، دیگه اون لذت اولیه رو نداری... دیگه اون جذابیت اول رو نداره... اما وقتی بعد از چند ماه یا چند سال جایی اتفاقی میشنویش دلت میخواد باهاش هم صدا بشی، زمزمش کنی و باز خاطره بازی کنی!! آدما هم همین شکلی هستن!! هرچی کمتر باشی بیشتر دیده میشی.. عجب جمله سنگینی گفتما خخخ :)) 

اگه کمتر ببیننت بیشتر دوست دارن ببیننت؛ اگه خودت زیاد مشتاق نشون بدی هوا برشون میداره که خوبی اوناس که باعث شده تو مشتاق باشی واسه ارتباط گرفتن.. هیچ وقت شاید با خودشون فکر نکنن که شاید شاید اون آدم بدی هاتُ، کج خلقی هاتُ دیده اما، با همه این آشنایی که نسبت به خودت و اخلاقت و خونوادت داره بازم خواسته کنارت باشه، همراهت باشه.. نه بخاطر خوب بودن تو؛ فقط بخاطر خودش!!! حالا امروز فهمیدم هرچی برای بعضیا کمتر باشم هم خودم آرامش دارم و هم اون آدم شاید با خودش فکر کنه که اگه این رابطه هنوز وجود داره واسه خاطر وجود تو هست... 

وقتی قلبت شکست دیگه نباید به اون آدم اجازه تکرار کردن رفتارشُ بدی...باید سرد بود و سخت!!! باید بفهمه چیزی که زود خراب میشه شاید دیگه هیچ وقتِ هیچ وقت دُرُست نشه...یا اگه هم دُرُست بشه تو دیگه همون آدم قبلی نیستی که بی توقع باشی، تو این بار با جرئت تر از قبل حرفتُ رُک میگی...مثل خودش!!!

دلم میسوزه..

انقدی ناراحتم که چیزی نمیتونه جاش بگیره..ناراحتیُ میگم!! آخه تا کِی باید این عادت بد اعصاب خوردن سرجاش باشه و دهن منو سرویس کنه؟؟!!! آخه چقد باید بگم عجله نکن... Relax باش.. تمرکز کن... دُرُسته که کم خوابی بخش بزرگی از روزمرگی این چند وقتم شده اما دلیل نمیشه حواس پرتی بگیرم که!! دُرُسته که دیشب خسته بودم و ساعت 8 رسیدم خونه و تا شام خوردم و چندتا چیز چک‌ کردم شده ساعت 9 و دیگه حالی واسه درس خوندن باقی نمونده، اما دلیل نمیشه که گیج بزنم!! درسته به هزار زور و زحمت انقد توی تخت جابجا شدم تا بالاخره ساعت 12 از خستگی خوابم برد، اما دلیل نمیشه که بی دقتی کنم و اون سوتی بدم...از این سوتی چجوری بگذرم آخه؟؟؟؟؟ قیافه استاد "ت" که میاد توی ذهنم که وقتی برگه رسم‌ منو ببینه می خواد چیکار کنه، عذاب وجدانمُ چند برابر میکنه....

آخه خدا خوشش میاد صبح ساعت4 از خوابم بزنم که بیدار بشم و مروری کنم روی رسم ها، انوقت آسوووووون ترین رسمُ اشتباه بکشم؟؟؟؟؟ جالب اینه که سخت ترین نقشه ها رو کااااااامل و بادقت کشیدم حتی تمیزتر از وقتی که توی خونه میکشیدم بعد اونوقت کلید تبدیل اشتباه کشیدم:// عرررررررررر..... بقیه بچه ها توی کشیدن گیر کرده بودن اما من مثه مار چنبره زده بودم روی میزم و داشتم همشون تند تند میکشیدم بعد اونوقت این رسم آسون به زشت ترین شکل ممکن با کلید صلیبی اشتباه گرفتم و هر دوشون قاطی کردم و باهم کشیدمشون....

یکی بیاد منو بغل کنه عررررررررر

[ آیکون دختری در حال ریزش باران های موسمی از چشمانش]

آخه تا به کِی بی دقتی؟؟؟!!!!!!!!!! تا کجا باید سوخت؟؟!!!!! 

 

                    

تنبلی مزمن ://

الکترونیکی که فصل 4 رهیافتش هنوز برگ نخورده چه برسه به خوندن و جواب دادن تمریناش!! مخابراتی که با خوندنش و حل کردن تمریناش احساس میکنم چیز زیادی ازش نفهمیدمُ ناامیدم نسبت بهش :// ماشینی که نمیدونم کِی بخونمش:|| مدار الکتریکی که استادی داره بسیاااااااار عااااااااالی و در عین حال سخت گیر، وقتی برای خوندنش پیدا نمیکنم آخرین امتحانمم هس حوصلش ندارم :/ تاریخ صدراسلام هم که کم مونده چندتا فحش آبدار نثار کلا دروس عمومی کنم ://// ترمودینامیکی که از سر ذوق 2 بار تا الان خوندمش با تمرینای 2 فصل اول:)) رسم فنی ای که نمیدونم بلدم یا نه..اصلا مبهمم!! هم توی ذهنم هس نقشه ها رو همم توی ذهنم نیس :|| تربیت بدنی ای که امروز تموم شد رفت پی کارش:)) آخیییییییییش...

اینا مدام حرفایی که دارم راجع به درسام به اون دوست درونم میگم که بلکه بفهمه درسام کمی تا قسمتی سنگین و سخت هستن و نمیتونم به خواسته هاش برسم... هر چند اون کار خودش میکنه و فقط فیلم میبینه و هروقت حوصلش بشه کمی درس میخونه....

رسم فنی!!!!!! سه شنبه صبحِ خروس خون امتحانشِ اما من تا الان چیز زیادی ازش نخوندم و کلید غلطکی و زبانه ای رو اصلا نمیفهمم :// عجیب اینروزا دچار سندرُم تنبلی مزمن شدم خخخخ 

 

پی نوشت: دوستان نگران تنبلی مزمن من نباشید!! فقط بعععععععضی وقتا به صورت مقطعی میاد سراغم...خدارو شکر امروز که دوشنبه باشه از صبح در حال اسب دوانی توی میدون درس بودم تا الان که ساعت 9 شبِ...فردا هم به سمت میدون‌جنگ رسم فنی میرم که امیدوارم اولین امتحانمُ خاک کنم..ممنون از کامنتای خصوصی و عمومیتون :***

همانا مجلس بزمی چنان دور از دلِ من ..

 امشب، شبِ جمعه هستُ شبی مناسبِ حال اونایی که دو نفرن.. مناسبِ حالِ اونایی که حالشون کنار هم خوش... و چه نعمتی بالاتر از دلخوشی و شادی :) امشب، واسه دل اونایی خوبِ که عروسی دعوت هستن و زکات بدنشونُ میدن خخخ...

شب جمعه باشهُ عروسی یکی از فامیل ها هم باشهُ بدونی بیشتر دخترای فامیل خودشونُ خوشکل موشکل کردن دارن قررررررر میدن، اما تو حال دلت اونی نیست که باید باشه... نه خودت!! نه دورُ بریات... یه سری قانون نانوشته ای هم باشه که به نظرت اشتباس.... همه اینا باعث میشن با اینکه غم داری اما دلت بخواد تو هم اونجا باشی، لباسای رنگی رنگی بپوشی، خوشکلاسیون کنی، با خاله ها و بقیه بشینی پشت بزرگترین میز سالن و مامان شمسی رو هم بذاری اون وسط...فردای بعد از عروسی هم بشینی مهمونای دیشب کامل آنالیز کنی!! 

همه اینا میگن که من، لادن، میخوام از این چند ماه تلخ زود بگذرم..مثل همیشه که زود میگذرم از هرچیزی!!! آدما، ناخوشیا!!!!

کوفتتون بشه عروسی امشب:// 

         

                   

 

کاغذِ کاهی

تا قبل از اینکه دستام اون دکمه های مشکی رو لمس کنن یادم بود که چی میخوام بنویسم. جمله هام جمع و جور کرده بودم همه چیز آماده ثبت شدن بود اما یهو مثل نور شمعی که با یه نسیم ملایمِ ملایم خاموش میشه و همه جا رو تاریکی میگیره؛ همه چیز رفتُ فقط یه ذهن موند با یه عنوان!! کاغذِ کاهی ... همه اون چیزاییُ که میخواستم اینجا ثبتشون کنم به همین کاغذِ کاهی ربط داشت که چند سالی هست تو کُنج کمد دیواری اتاقم کنار بقیه کتابا و جزوه ها جا گرفته و اصلا سمتش نمیرم و دیگه خبری از روزهای خوبی که باهاش داشتم نیست و نیست!! روزایی که مثل برق و باد گذشتنُ اون دختر 15،14 ساله دیروز، حالا فقط چند ماه دیگه مونده تا وارد سومین دهه عمرش بشه و پا بذاره توی دنیای ناشناخته ای که کمی ترسوندتش!! اون دختر هنوز چند تا از اون بسته های کاغذ کاهی رو داره اما دیگه نمینویسه... دیگه من هر روز عصر نمیشینم که همه فکر و تخیل یه دختر که عادت به نوشتن داره رو بنویسم روی کاغذ کاهی و هر بار با وسواس زیادی سعی کنم خوش خط و جالب بنویسم... اون سال ها بیشتر داستان های کوتاهی رو مینوشتم که موضوعش یجورایی به خانواده و شروع یه خانواده جدید برمیگشت.. داستان هایی که هیچ ربطی به زندگی واقعیم نداشت!! اصلا نمیدونم چرا اونجور موضوع هایی رو انتخاب میکردم :))  عادت به نوشتن نمیدونم از کی بهم ارث رسیده اما هرچی که هست همون چیزی که توی بدترین شرایط روحی آرومم کرده... آرامشی که کوتاهه اما دلنشینِ :)) از اون برگه های کاهی هیچکدومش ندارم تا بخونم و یادم بیاد چی فکر میکردم و چی مینوشتم... اما حالا سه تا دفتر دارم به اسم روزانه ها که هر روز که نه اما چند روز یه بار مینویسم از احساسم، افکارم، آرزوهام، برنامه هام... اما چیزی که بیشتر از هرچیز دیگه ای روحمُ راضی میکنه سالنامه ای هست که اسمش شده سالنامه دلتنگی!! سالنامه ای که از خرداد 92 شد یارِ غارِ من برای روزهایی که دلم نوشتن میخواد.. یه نوشتنِ واقعی که شاید روزی به کسی نشونش دادم که نمیدونم ممکن چه کسی باشه اما هر کی هست مطمئنا باید زیاد دوسش داشته باشم که همه نوشته هام بخونه!!! بهونه ای که باعث شد یادی کنم از کاغذ کاهی های سال های نه چندان دور ، برگه های پیش نویسِ درسیمِ که دارن ته میکشن و بابام چند وقت پیش گفت از کاغذ کاهی هایی استفاده کن که چند سالِ کاری بهشون نداری... اما من دلم نمیاد دوست قدیمیمُ حالا زیر دستم بذارم و فرمول ها و تمرینایی بنویسم که ربطی به دوستی من و کاغذ کاهی نداره :/ دوستی که روزی باید ازش یاد کنم اما نه به بهونه پیش نویس شدن!! 

 

28

یه دلخوشیِ امیدوارانه تا حدی واقعی !!!

نسبت به فردا امیدوارمُ فکر میکنم اتفاقایی که پیش میان برام دلچسبن :)

 و من تمومِ دلمُ خوش کردم به فردایی که امیدوارم همونی باشه که الان حسش میکنم..

کلی برنامه خوب برای فردا شب دارم که بتونیم یه دورهمی کوچولو داشته باشیم تا کمی حال و هوای مامان و خاله دومی عوض بشه و‌کمی از این کرختی دربیان!!

فردا کلی کار دارم که انجام بدم. درس خوندن،ناهار فردا،گردگیری،خرید و آماده شدن برای شب یلدا....امیدوارم چیزاییُ که تو ذهنم دارن رژه میرن بتونم عملی کنم...دلخوشم به فردا :)))

•  

 

هرچی از همه جا 2

1- امروزمُ دوست داشتم....پُر بود از حس هایی که بهش نیاز داشتم. یادم رفت تموم دلتنگی دیشبُ که با دیدن فیلمش اشکام روی گونه هام نشستن....چهارشنبه ها همیشه خاص و عزیز بودن برام...مطمئنم روح اونم راضی به این دلتنگیا نیس..دُرُسته که بیشتر از هروقت دیگه ای بیقرارم و دلتنگ و کسی نیس که حرفامُ بشنوه،اما دارم یاد میگیرم با این قضیه تلخ کنار بیام..سخته اما شدنی!!!

 

2-فقط 20 دقیقه طول کشید اما برای اینروزام کاااافی بود.بی نهایتمُ راضی کرد.همین که چند دقیقه کوتاه جایی قدم زدم،همین که چند دقیقه آدمای دور و برم دیدم،همین که چند دقیقه کوتاه ریه ام رو پُر کردم از دودِ هوایِ شهرم،همین که تموم خریدم یه دستمال مرطوب جیبی بود و یه عصاره،همه اینا کااافی بود تا دوستِ درونمِ راضی کنم از خودم...

 

3-شرایط اقتصادی این چند ماه زیاد مناسب نیس تا جایی که کفگیر تهِ دیگُ سوراخ کرده و پول تو جیبی و کارتم سر جمع به 20 هزار تومن هم نمیرسه اما برکتش زیاد و هنوز ته نکشیده و این یعنی هنوز امیدی هست که شرایط بهتر بشه :))

 

4-توی اون هوا و صدا،توی اون تاریکی،توی اون لحظه ای که داشتم امروزمُ یادم میاوردم دیدن یه دختر کوچولو ریزه میزه ای که پشتِ سرِ بابا بزرگش تاتی تاتی میکرد و هراز چندگاهی سرشُ برمیگردوند سمتم، باعث شد زبونم براش دربیارم و براش بخندم!! حواسش پرت بود،دستشُ گرفتم،کمی جلو بردمشُ دستشُ گذاشتم توی دستای بابابزرگش...

 

5-یه وقتایی هس که دلم میخواد خرخره بعضی از پسرا رو بِجواَم و خفشون کنم!!!! انقد که حرص درارن:// آغا جان من نخوام به شما جزوه بدم کیُ باید ببینم هان ؟؟؟؟ همون اول کار میای صندلی کناریم میشینی،خررر نیستم میفهمم واسه جزوه اس که اومدی کنارم نشستی اییییییییییش://// انقد هر ترم ازم جزوه گرفتی که دیگه همه میشناسنتا....اون پسره هم که ازم جزوه و شماره میخواست و ندادم هم خوب تیکه ای بهت انداخت:))) دلم شاد شد خخخخخ.

 

6- نمیدونم چه سری هس که بعضی وقتا آدم انقد مورد توجه قرار میگیره!!!از سوپری سر به زیر محل بگیر تا آقای بنفشُ،پسره توی بوفه یونی و الی ذلک...حالا آدم خودش هم خط بده باشه یه چیزی،نه مثه من که سرش جز بخوره توی دیوار که آدما خصوصا جنس عزیز مذکر رو ببینه:|||

 

دیگه هرچی بود گفتم...سخنرانی تموم شد دیگه برید به سلامت خخخخخ...نکنه منتظر نتیجه گیری هستین هان؟؟؟؟؟؟ برو آغا جان...بروووووووو