قبل از این داشتم به این فکر میکردم که راجع به حس و حال دیروزم بنویسم. راجع به دیروزی که مسیر دانشکده رو چند بار رفتم و برگشتم و کل مسیر تنها بودم و هندزفری توی گوشم زمزمه میکرد آهنگ چند متر مکعب عشق بنیامین رو و من به بالای سرم ، به سایهٔ بی جون درخت های بی برگ سپیدار ، نگاه میکردم و نفس عمیق میکشیدم و میگفتم غصه نخور یک روز هم میرسه که تو به این اندازه بی تاب نباشی. میگفتم به هیچ جات نباشه که خیلی چیز ها رو میخوای اما نداری. به روی خودت نیار که تنهایی روحی بیشتر از هر وقت دیگه ای سوهان روحت شده و نمیتونی کسی رو پیدا کنی که بفهممت و بی هیچ نیازی دوستت باشه.
دیروز مثل همیشه بود. از ته دل خندیده بودم ، خودم رو به دایجستیو شکلاتی دعوت کرده بودم ، کتاب خونده بودم ، گوشم رو داده بودم به صدایی که از اونور خط من رو لادن خطاب میکرد و ازم میخواست باز هم کمک درسی ام رو همراهش کنم ، اما با همه اینها چیزی از درون من رو آزرده میکرد. چیزی نمیذاشت رویا پردازی های شیرینم برای ساعتی هم که شده من رو از این حس لعنتی به دور کنه و کمی مثل سابقم باشم. اون حس هر چی که بود نمیذاشت خوش باشم و مدام به یادم میاورد که تو ، لادن ح ، هیچی نیستی و همینی که هستی میمونی و بعد از سال ها باز هم نیازهای کوچیکت رو میشمری و میشمری و میشمری و میبینی یه سری چیزا هنوزم برات آرزو و خواسته موندن و تو فقط تو این سال ها شمردیشون.
دیروز به هر شکلی که بود ، گذشت و آخر شب توی دفترم نوشتم که " با غر زدن سر خودم به جایی نمیرسم و قبل از اینکه کنترل همه چی از دستم در بره خودم رو باید پیدا کنم البته اگه میخوام این شرایط رو دیگه نداشته باشم . "
و همین قبل از این پست زیر بارون نشستم روی پله ها ، بوی بارون رو مثل همیشه بو کشیدم و هر چی که توی دلم بود شسته شد... با یه بارون... شسته شد اما پاک نشدن.. کمرنگ شدن اما هنوزم هستن.. اینجور حس ها خیلی ریشه دارن و به این آسونی ها رهات نمیکنن ، مثل کَنه بیخ احساس و حالت رو میگیرن و بی حالت میکنن ...
و باز توی دلم خوندم " حال مَ وَیران ، حال تو وَیران ، رویَ مَوج او رفت گُلِ عشقِ ما ، کی هست که از ما خبر داره ، از دل دریا گُلِ برداره... "
