کیلومتر ها فاصله!

هزار ها کیلومتر دور از خانه و شهرش، دور از خانواده اش، دور از برادرش، جایی بین همین مردم که روزشان را شب میکنند و شب ها به امید فردایی بهتر میخوابند، نفس میکشد... دخترک قصه از آنهایی است که کمی بدخلق است و طلبکار!!! از آنهایی که حق را به جانب خودش میداند معمولا!!! دختری که بعد از چند سال و اندی که از دوستیمان‌ گذشته کمی مرا نشناخته.. دختری که یکبار دیدم واقعیت را گفت... هنوز آن صدای گرمش آن صورت سفید و چشمان مشکی درشتش در خاطرم است که به "پ" میگفت: کاش مثل لادن بودی؛ انقدی شعورش بالاس که وقتی با کسی مخالف بهش توهین نمیکنه، بد حرف نمیزنه.باهام قهرِ اما با نیش و کنایه حرف نمیزنه.

همان دخترک که میدانم برای قراری که گذاشته بودیم اما من نخواسم و نتوانستم ببینمش، سر همان قرار که برقرار نشد، از من ناراحت است!!! آن دخترک که 14 فروردین آمد جلوی خانه اِمان تا مرا ببیند و بعد برود سوی شهری که من غربت میخوانمش، حالا مادرش را میبینم که از سر دلتنگی برای دختر بدقلقش چند روزی یکبار profile واتس اپش را با عکس دخترش رنگی میکند!! 

دلتنگ است!!! مثل من که دوست داشتم ببینمش اما برای شرایط روحی آنروزهایم که رمقی برای خوب بودن در من بجا نگذاشته بود و دوست نداشتم کسی را در ناراحتیم سهیم کنم، نتوانستم!!! آخرین SMS که میانمان رد و بدل شد را دارم... تند حرف زده بود، زود قضاوت کرده بود و مرا مثل بقیه دیده بود... نمیدانست من فراتر از آنچه که او بتواند تصور کند خراااااب بودم!!! نمیدانست دوست ندارم تعطیلاتش را با حال غم بارم به هم بزنم... هنوز تلاشی نکرده ام تا به او بفهمانم که من خوب نبودم.. هنوز میدانم دلخور است و شاید جواب تلفنم را ندهد چون گفته بود دیگر دوستی به اسم شما ندارم، اما من روزی خواهم گفت تمام حال و روزم را برایش...

دوست دارم ببینمش باز:|| دوست دارم بداند من هنوز هم همان لادن هستم که کم بودم اما واقعی... دوست دارم از شادی هایش در غربتش بشنوم:))