گُمش کردم برای همیشه.

 یه وقتایی میخوام خودمُ گم کنم بین آدما تا بلکه ازش دور بشمُ فقط و فقط خودم باشم.توجهمُ به هر چیزی میدم تا نفهمم کنارم نشسته.بی خیالِ حرفاش میشم.بی خیال اینکه میگه "باید با بعضی از آدما جوری رفتار کرد که بفهمن خر نیستی".کاش میتونستم این حرفُ به خودشم بزنم.بگم من خر بودم اما حالا دیگه نیستم.بی توجهی به آدما جز اخلاقام نبوده و نیست.اما حالا انقد ازش دلسرد شدم که میخوام بفهم معنی کارامُ.میرم و کنار بقیه توی اون جمع شلوغ30،20 نفری میشینم.جایی که هرکسی با یه نفر داره گپ میزنه.انقد دلم پر هست که اشکام توی چشمام حلقه میزنن اما نمیخوام احساسم دیده بشه.کنار ندا و خاله لیلا میشینم و قاطی حرفاشون میشم.مثلِ همیشه همونجای همیشگی کنار "ع" میشینه.با گوشیش بازی میکنه.تموم مدتی که اونجا هستیم،از قبل از شام تا بعد از شام،با گوشیش بازی میکنه.چند باری هم خاله لیلا به شوخی بهش میگه "چقد زشته آدم توی جمع سرش توی گوشیش باشه." اما اون بی هیچ واکنشی به کارش ادامه میده.من میدونم چشه.وقتایی که احساس میکنه تنهاس و با خودش میخواد خلوت کنه فقط با گوشیش بازی میکنه.حرفشُ مستقیما به من نگفته بود اما یجورایی منظورش به من بود.میخواستم اون احساسی که ته دلمُ قلقلک میداد شکست بدم که انقد روی مُخم راه نره و بگه ببینش چه تنهاس..خُب تنها بود که بود.به درک.مگه وقتی که بهم گفت برنامه هاتُ نگه دار،حواسش به من بود؟!!حواسش بود که من چقد سختم میشه؟!!

اشکام باز داشتن لو میدادنم و پا شدم رفتم توی آشپزخونه و به خودم گفتم لعنتیِ عوضی تو باید خییییلی قوی تر از این حرفا باشی..قوی تر..اونقدی محکم باشی که چیزی اذیتت نکنه..

بقیه شب خوب بود.آروم شده بودم.حالا یاد گرفته بودم که گُمش کنم برای همیشه.کِسیُ گم کنم که خوبه،اما دیگه اون خوبِ همیشگی نیس.کِسی که نمیشه دوسش داشت،کسی که میخواد بهت بفهمونه دوستت داره اما من بی خیال تر از این حرفا شدم.بی خیال نسبت به احساسم،به افکارم،به کاراش،به حرفاش..به کفشش که جفت کفشام شده بودن.به منتظر موندنش تا من برسم و با هم بریم..من یاد گرفتم فراموش کنم همه علاقمُ نسبت به اونی که خوبه اما نه اون خوبِ همیشگی...