1- بعضی چیزا هستن که با وجود اینکه شاید خیلی عادی باشن و اتفاق مهمی به نظر نیاد اما واسه من مهم هستن و به نظرم ارزشمند هست. همیشه از اینکه ببینم کسی بهم توجه میکنه و با احترام نسبت بهم رفتار میکنه بی نهایت خوشحال میشم و اون شخص برام ارزشمند میشه. خودم ممکنه آدم زیاد محترمی نبوده باشم ولی بیشتر وقتا سعی کردم که تا جای ممکن احترام نگه دارم. حتی نسبت به آدم هایی که حس خوبی بهم ندادن و رفتارهای تحقیر کننده ای داشتن. آدم هایی هم بودن که از این خصوصیت من سوء استفاده کردن و چون دیدن من جوابشون رو اصلا ندادم ، با خودشون گفتن خب این دختره هم که زبون نداره و چیزی نمیگه پس هرجور دلمون خواست باشیم.. خب تو اصول من نیست که با کسی ( البته به جز اعضای خانواده ام ) وارد کنکاش بشم و بحث کنم. حالا این ویژگی خوبه یا بد بماند.
امروز واسه چند تا کار کوچولو رفته بودم دانشگاهمون و یکی از کارهام مربوط به بخش عمومی میشد. مسئول اون قسمت یه آقایی هست که من همیشه ازش راضی بودم و هستم همچنان. چون با نهایت خوشرویی با آدم برخورد میکنه و من همیشه با لبخند از اتاقش بیرون اومدم. وقتی وارد اتاقش شدم یه پسری روی تنها صندلی کنار میز نشسته بود و منتظر بود که کارش تموم بشه. گفتم که میخوام برگهٔ توی دستم رو برام امضا بزنین که آقاهه گفت چند دقیقه صبر کن ! من سر پا واستاده بودم و خودم رو باد میزدم و منتظر بودم که یهو پسره گفت خانوم شما بفرمایین بشینین. پیاده راه اومدین گرمتون شده.. و من تشکر کردم و گفتم نه مشکلی نیست راحت باشین شما !! عکس العمل پسره خیلی جالب بود ؛) بلند شد رفت یه صندلی از اون سمت اتاق آورد و گذاشت جلوی کولر و گفت حالا بفرمایین بشینین. حسابی خجالت زده شده بودم و کلی ازش ممنون شدم. پسره چند دقیقه بعد رفتش و کار من هم انجام شد اما یه چیز توی ذهنم نقش بست. اینکه چقدر دیدن این مدل آدم های محترمی که با نهایت احترام با همه حرف میزنن ، به آدم انرژی خوبی میده.
2- عنوان رو همینجوری گذاشتم آخه امروز تا حالا همش توی دهنم میچرخید گفتم بالاخره یه جایی بنویسمش. عنوان هم از صائب تبریزی هست ؛)
استثنائا این پست هرچی از همه جا ، 2 تایی شد ، شما به بزرگی خودتون ببخشین خخخ
