هر چقدر که روزهای من لبریز از کارهای جور واجور و پرکار باشن، حالم بهتره.. عملکردم بهتره. انگار ساخته شدم برای روزهای پر تنش و پرکار.. خسته میشم اما بهتر از هر وقت دیگه ای نتیجه میگیرم.
روزهایی که نهایت برنامه ام به یکی، دو تا کار ختم میشه انقدر پشت گوش میندازم و انقدر میگم وقت زیاد دارم که آخر سر وقت کم میارم خخخخخ حالا اینروزا که برای لحظه لحظه ام و حتی دقیقه هام برنامه ریزی میکنم میبینم که چقدر زندگی با یه برنامه روتین و از قبل معین شده بعضی وقتا زیادی حوصله سر بر میشه و کم توان میشی و دیگه نمیتونی مثل قبل بهش عمل کنی!!! میفهمم که اگه بخوام از شرایط الانم دور بشم و به هدف یک سال و نیمه ام برسم و تو دستام داشته باشمش خیییلی بیشتر از این حرفا باید یه برنامه روتین از قبل معین شده رو عملی کنم و وسط راه خسته نشم... تو این بین، چقدر خوب میشه لحظه هایی رو داشته باشی که سر حال بیارتت تا کمی فقط کمی از خستگی جسمت کم کنی و دوباره برگردی سر شرایط قبلیت... لحظه هایی که از خودت راضی باشی و بگی یعنی واقعا من این شکلی ام؟؟؟؟!!!!!!!!!
از خیلی از هم کلاسیات پیام تشکر دریافت کنی و بهت بفهمونن که چقدر تو کمکشون کردی و یه آدم مفید بودی حداقل.. چیزی که تا به حال کم پیش اومده بود برات.. اینکه بی هیییییییچ چشم داشتی و توقعی و هدفی، به اطرافیانت همیشه محبت کرده باشی اما هییییییییچ وقت نتیجش ندیده باشی نباید دلسردت کنه تا اینبار بی توجه رد بشی از آدما... همین که کسی بدون نیاز داشتن بهت، فقط بخاطر یه کمک خیلی کوچولوی درسی و حالا که نیازی بهت نداره، بعد از آخرین دیدار که ازش 2 هفته میگذره، بهت بگه دلم تنگ شده بود برات.. من چشمام گرد بشه و با خودم یواشکی فکر کنم و بگم یعنی واقعن دلش تنگ شده!!! و بعد اون حرف بزنه و من آروم و بدون هیجان زدگی ته دلم از این دلتنگی شاد باشه :)
راضی بودن از خودم تو این شرایط که خیلی دارم سر خودم غر میزنم مثل وقت استراحت بین 2 نیمه بازی فوتبال میمونه که مربی تیم بازنده هرچیزی که از دانسته هاش میدونه رو امتحان میکنه تا بتونه تیمش رو به بازی برگردونه...
