تار صوتی

از وقتی که اینجا اومدم و شروع به نوشتن کردم ، کمتر از خانواده ام و شرایطم گفتم. فکر هم نمیکنم لازم باشه که خانواده من اینجا هم باشن. همون محیط خونه و داشتنشون برای من کافیه ! همین که کنارم هستن و بهم دلگرمی میدن و نمیذارن سختی بکشم برام بزرگترین نعمته.

دیشب با مامانم که نشسته بودم ، کمی باهاش حرف میزدم و با عوض کردن کانال تلویزیون همش دنبال برنامه ای بودم که یه کم سرگرمم کنه که یهویی روی کانال 3 موندم. یه آقایی رو توی برنامشون داشتن که صدای خواننده ها رو تقلید میکرد و یه سری از صدا ها رو نمیتونست زیاد خوب تقلید کنه !! یادم به چند سال پیش افتاد که یه شب تابستونی توی حیاط خونه مامان شمسی ، همه خاله ها و دایی ها با خانواده هاشون نشسته بودن و یه صدایی اون وسط خودنمایی میکرد. همه بلند بلند میخندیدن و دایی بزرگم از شدت خنده داشت اشک میریخت و صورتش سرخ شده بود :)) 

همه اون خنده ها واسه صدای مامانم بود. حنجره ای که مامانم داشت و داره این توانایی رو داره که صدای هر آدمی رو دقیقا مثل خودش تقلید میکنه. بی کم و کاست. این تقلید صدا اونقدی قوی بود که دایی بزرگم به مامانم میگفت اگه کسی پشت در خونه باشه فکر میکنه فلانی اینجاست !!! مامان من اونشب که فکر کنم حرف 13 سال پیش باشه ، حسابی صدای همه فامیل رو با تیکه کلام های خاص خودشون تقلید کرد و همه رو خندوند اما فردا عصرش با اتفاقی که برای دایی بزرگم و خانومش افتاد ، گفت تا آخر عمرم دیگه ادای حرف زدن کسی رو در نمیارم.

میدونید که ترک کردن کار سختی هست اما مامانم تقریبا ترک کرد. گاهی وقتا که باز همه جمع باشن دور هم مامانم از حنجره اش مایه میذاره تا همه قه قه بخندن اما از کیفیت کارش کم‌ شده. هم واسه عملی که داشت و تار های صوتیش کمی مشکل پیدا کردن هم واسه تمرین نکردنش.

دیشب وقتی داشتم اون شب رو مرور میکردم ، رو به مامانم کردم و گفتم که چی از ذهنم گذشته.. خندید و گفت چی بگم مامان. منم اگه مرد بودم و کسی رو داشتم شاید الان به جای این آقاهه روی صحنه بودم و برنامه اجرا میکردم :)))